Kaartjes en katers

Eerder deze week lag er een erg leuke verrassing in de bus. Eerst viel het me niet eens op, want het was half onder de deurmat beland, maar toen ik zag wat het was heb ik er minstens een kwartier naar staan staren.
Een ontvangstbevestiging van de uitgever…
Dat is natuurlijk niet zo heel bijzonder. Het is niet meer dan netjes dat ze zoiets sturen, toch? Maar het was de aanhef waar ik naar bleef kijken.
Geachte schrijver.
Schrijver.
Vanaf nu kan ik dus echt zeggen dat ik een schrijver ben. Nou ja, schrijfster. Maar dat staat niet op de voorgedrukte kaartjes van de uitgeverij.
Ik heb het kaartje naast mijn bed staan. En elke keer als ik ernaar kijk, heb ik spontaan zin om te gaan schrijven.
Schrijven is een heel apart iets. Wil je echt iets produceren, moet je er toch een beetje voor in de stemming zijn. Hoewel ik het echt leuk vind, is het altijd weer lastig om te gaan zitten en eraan te beginnen. Schrijfontwijkend gedrag heet dat. Ik denk dat veel schrijvers daar last van hebben. Want het is best een inspanning. Je moet je echt stevig concentreren. Een fout is zo gemaakt. En dan bedoel ik geen spelfouten. Die maak ik genoeg, zoals jullie misschien al hebben gezien. Een spelfout is snel verholpen, als je hem eenmaal hebt gevonden. Maar een fout in de logica, het plot of de tijdlijn is veel lastiger. Soms is het met een enkel zinnetje op te lossen, soms moet je er een heel hoofdstuk voor omgooien. Een foutje in de tijdlijn kan soms bladzijdes lang invloed hebben op je verhaal. Het is allemaal niet makkelijk. Schrijven met een kater is al helemaal moeilijk. Zeker als hij probeert mijn schrijfblok op te eten. Maar goed dat het niet mijn eigen kater is.

Volgende keer: over schrijven en overschrijven.