Een bijzonder tripje naar het postkantoor

Het is gedaan… nu kan ik niet meer terug. Vanmiddag heb ik mij allereerste manuscript op de post gedaan. En daar ging nog heel wat aan vooraf.
De begeleidende brief bijvoorbeeld.
Na een paar mislukte pogingen heb ik mijn zus-de-communicatie-adviseur erbij geroepen (bedankt Es). Met een flesje wijn en een reep chocolade zijn we aan de slag gegaan. En het was een hele klus. Ik weet het zeker, de brief schrijven is moeilijker dan het hele boek bij elkaar.

Want waar begin je? Maak je er een zakelijk geheel van, of een stuk proza van de bovenste plank? Is het een sollicitatiebrief, of het visitekaartje van een schrijver? Verkoop je jezelf, of smeek je op je blote knietjes of ze het willen lezen?
Mijn brief lijkt nog het meest op een sollicitatiebrief. Dat leek ons de meest veilige keus. Maar echt weten doe je het nooit. Er is nergens een voorbeeld voor zo’n brief te vinden. Een paar tips hier en daar, maar voor de rest moet je het maar uitzoeken. Ik heb er mijn best op gedaan, maar tevreden ben ik eigenlijk niet. Ik denk ook niet dat ik dat ooit ga worden.

Dus uiteindelijk heb ik het gewoon maar gedaan. Manuscript in de envelop, synopsis en brief erbij, en dan naar het postkantoor. Dat klinkt een heel stuk makkelijker dan het is.
Ik had het niet gedacht, maar ik was gewoon zenuwachtig. Zo zenuwachtig dat ik mijn portemonnee achter het raam van de auto heb gelegd en het parkeerkaartje mee naar binnen heb genomen… gelukkig kwam ik er op tijd achter toen ik op zoek ging naar mijn portemonnee en ontdekte dat ik het kaartje nog in mijn hand had.

Eenmaal terug in de auto besefte ik het pas echt. Het is klaar. Ik kan er nu niets meer aan veranderen. Ik kreeg spontaan mijn auto niet meer uit het parkeervak. Gelukkig heeft een zeer vriendelijke dakloze meneer me even geholpen. Ik heb gelijk maar een krantje van hem gekocht.

De komende acht weken kan ik niets anders doen dan wachten. Minimaal acht weken, want het kan best langer duren. Intussen ben ik met wat nieuwe verhaaltjes bezig, maar het voelt een beetje nutteloos. Ik wil zo graag weten wat ze er van vinden. Helaas kan ik de tijd niet sneller laten gaan. Dus doe ik maar mijn best om me te vermaken


Volgende keer: verhaaltjes van de wc-deur.